21.2.10

Adiós.



La lesión de rodilla es mucho más grave de lo que me había imaginado. Me derrumbé cuando el traumatólogo me entregó el resultado de la resonancia.

Con el ligamento cruzado anterior roto me espera una recuperación muy larga.

No podré volver a esquiar, escalar, caminar, correr o pedalear en mis queridas montañas hasta dentro de bastantes meses.



















Dejo de escribir mi diario montañero. Echo el cierre.


Pero la vida no se acaba por no poder "hacer montañas". Otras inquietudes que tenía bastante relegadas me mantendrán vivo e ilusionado.





Volveré, si todo va bien, con el próximo otoño.



27 comentarios:

hugo dijo...

Duba no te vengas abajo, esto ye una racha y la vida tien muches coses. Aprovecha pa hacer todo eso que no tenies tiempu antes. Tenies un proyectu muy guapu entre manos y eso lleva bastante tiempu y dedicacón.
Un abrazu

vitor dijo...

Amigo, entiendo que estes muy pero que "muy Kemao", pero sabes que de esta se sale en unos meses, ya veras como la proxima temporada tamos ahi, dandolo todo, seguro!!!.
Y mientras tanto, no estaras solo, tendras a tod@s tus amig@s acompañandote. Que no todo en la vida ye ir de monte. Y lo sabes muy bien. Comienza la cuenta a tras Duba.
Nos vemos esta semana. Un abrazo.

brojos dijo...

Ehi ei ei...Dubardez,
voy decite lo que me dijo mi hermana cuando estaba en la Mili desesperado de la vida y les escribía a diario pues necesita su apoyo psicológico. Me contexto que si yo no era aquel chico duro que subía montañas y que no necesitaba a nadie de nadie y ahora haciendo lo que todo el mundo la Mili..., era cuando mas me acordaba de la familia.
Bueno lo cojes no? como dicen Hugo y Vi...y como te dijo Cris aunque la lesión es seria antes de que te des cuenta estarás de nuevo a pleno rendimiento. Eso sí procura que te dejen bien que ahora es lo importante o sea ten cuidado con los matasanos y coje el mejor. Otro consejo: llama a los colegas para jugar al ajedrez, hablar o tripear....Que no sólo son necesarios para escalar, irse de viaje a sitios exóticos, ohhhh lo que sea.

Tienes todo lo que cualquiera puede desear....Aprovecharlo y disfrutarlo depende sólo de tu actitud.....

M.Eugenia dijo...

Ánimo Duba, seguro que te recuperas antes de lo que piensas.
Un besazo

CRISTINA dijo...

Te entiendo muy bien. Pero muy bien.
Y no es que quiera meterte el rollo, pero te entiendo porque a mí me abrieron la espalda en un quirófano (literalmente) y tuve que aprender a caminar de nuevo (también literalmente). Fueron muchos meses de rehabilitación, de médicos, de desesperación...
O sea, que te entiendo.
Y dicho ésto, y ahora sí que va el rollo:
--haz caso a los médicos. Mucho, mucho caso. Si te dicen que esperes tres meses para hacer tal cosa, tú, espera.

--emplea tu tiempo en las mil cosas que cuando uno va corriendo a todos los sitios no puedes hacer

--confía en la medicina y en tu propio cuerpo, piensa que estarás genial y que todo llegará a ser una anécdota

Y este comentario es un coñazo...pero espero que te ayude, aunque sólo sea un poquito.

Besossssssssssss

la sacabera errante dijo...

Joder Duba, ¿que pasa que en cuantu ves la primer cuesta ya entames a entrugar cuantu queda o que. Nun sabes qu'eso solo lo facemos cuatro?
Amas, agora qu'entamaves a saca-y partiu a la cámara, nun mos pues dexar ensin ver los progresos. De verdá, tu fai casu de lo que te ta diciendo esta xente: recuperate, llama pa tomar unos culetes y dexa qu'el tiempu pase tranquilu, nun valla ser que en vez d'entamar na seronda se te fastidie pa siempre.
Un besu guah.e y que mientras tea yo equi, que nun te falte un culete que tomar.

F dijo...

¿Nun decía Herzog eso de "Hay otros Annapurna en la vida de los hombres..."? Y tien razón. Unos mesinos pa parase, descansar y seguir soñando, que eso nun nos lo quiten por nada.
Cierres este blog, temporalmente espero, pero seguro que abres mil hestories más pa llenate el corazón.
Ánimo.

Xabi dijo...

Aupa Duba!!

Leyendo tu post parece que se acaba el mundo, ya se que una lesión así es una putada pero el invierno que viene ya estarás dando guerra, nada que no se arregle en 6 meses que yo he arreglado unas cuántas. Me daría pena que cierres tu blog así que espero que sigas escribiendo aunque no sea de montañas. Una brazo!!!!!

Anónimo dijo...

Animo Duba, estas noticias son las que nunca queremos leer, pero seguro que te recuperas pronto. Eneko eta Marta

mon dijo...

Animo Duba, que no se acaba el mundo.
Estas jodido, pero todo pasa.
No digas fin. Nos vemos suena mejor.

Duba dijo...

Hugo, Vitor, Brojos, MEugenia, Cristina, Dani, F, Xabi, Eneko, Marta, Aitor, Rubén, Mon, ...

por vuestro comentarios me demostrasteis que TODOS sois auténticos amigos...

Muchas gracias, Munches gracies, Eskerrik Asko.

Donpe dijo...

Pues habrá que intentar ver el lado positivo a eso de estar tocando(se) la gaita unos meses.
No cierres el blog, home... Graba unes tonaes y pónnosles de banda sonora con algún post.
Ánimo, que más se perdió en Cuba.
Salú.

Anónimo dijo...

En muletes les montañes presten asgaya, incluso mas. La putada ye que funden na nieve y hai que dir polo segáo. Ánimo y p'alante.

M.Eugenia dijo...

Un besazo desde la Antipodas... no veas que pedazo montanas hay por aqui.

Anónimo dijo...

kx Duba!!
Hemen nago LAZKAON euskara ikasten.
Animo para recuperarte y ya sabes k pronto nos vemos en LA LLERA echando unas sidras y preparando nuevos planes. Sabes k tienes k venir a Vitoria pq aki tienes mucha gente desando verte y k te aprecia, entre otros el kapullo de tu amigo aitor.
Un abrazo muy grande. AITOR

Anónimo dijo...

kx Duba!!
Hemen nago LAZKAON euskara ikasten.
Animo para recuperarte y ya sabes k pronto nos vemos en LA LLERA echando unas sidras y preparando nuevos planes. Sabes k tienes k venir a Vitoria pq aki tienes mucha gente desando verte y k te aprecia, entre otros el kapullo de tu amigo aitor.
Un abrazo muy grande.

Anónimo dijo...

kx Duba!!
Hemen nago LAZKAON euskara ikasten.
Animo para recuperarte y ya sabes k pronto nos vemos en LA LLERA echando unas sidras y preparando nuevos planes. Sabes k tienes k venir a Vitoria pq aki tienes mucha gente desando verte y k te aprecia, entre otros el kapullo de tu amigo aitor.
Un abrazo muy grande.

Anónimo dijo...

kx Duba!!
Hemen nago LAZKAON euskara ikasten.
Animo para recuperarte y ya sabes k pronto nos vemos en LA LLERA echando unas sidras y preparando nuevos planes. Sabes k tienes k venir a Vitoria pq aki tienes mucha gente desando verte y k te aprecia, entre otros el kapullo de tu amigo aitor.
Un abrazo muy grande.

Duba dijo...

Uf...Aitortxu... ya veo que me quieres mucho...¡me lo dices 4 veces seguidas!...
En cuanto tenga un poco más de movilidad (que no me cueste ir de la habitación al servicio)tengo muchas ganas de irme a Gasteiz y dar un abrazo a gente a la que quiero muchísimo.
Gracias hermano.

Duba dijo...

Otro para ti MEugenia. Ahora no tengo muchas ganas de pensar en montañas,... tengo bastante con aprender a andar de nuevo.
Disfruta mucho de ese viaje apasionante y cuéntamelo todo a tu vuelta.
Besos.

M.Eugenia dijo...

Dentro de poco tiempo estaras triscando por las montanas y haciendo millones de fotos.
Un besazo desde el norte de la isla sur.

Anónimo dijo...

¿Como lo llevas Asturianu?
Bueno, espero que estes mas animadete y no te aburras mucho...
Aprovecha a leer y a descansar...
Que cuando estes bien (ke será dentro de poco), vas a ser mio y nos van a doler tanto las llemas que se te olvidará esta mala racha pasada
Un abrazo desde aki. Danielo

Duba dijo...

Dani... te tomo la palabra. Cuando consiga volver a doblar la rodilla (ahora está rígida como un palo) voy a estar tan motivado que vas a tener que atarme, neñu.
Un abrazo... no sabes las ganas que tengo de ir a La Pedri....

Xabi dijo...

Duba!!!
No nos tengas así güaje, echo de menos tu blog, publícate algo aunque sea unas fotos haciendo rehabilitación, ya sabes unas en las que salgas en tirantes y pantaloncito corto que estás de lo más rico.
Abrazosss

Duba dijo...

Aupa Xabi!

Todavía no me encuentro demasiado animado para contar historias en el blog aunque todo se andará. Este fin de semana estuvimos hablando Aitor y yo de un futuro plan para que os acerquéis a mi casa en Asturies e irnos a escalar por aquí cerca. Tengo muchas ganas de haceros de anfitrión.
Así que aquí te espero... y seguro que lo cuento en el blog.
Mientras tanto sigue dándome envidia con esos descensos alucinantes que te marcas en los Pirineos.
Abrazos.

Vidal dijo...

Aupa Duba!!!... recién descubrí tu blog de carambola... siento mucho lo de tu rodilla, vaya putada!... Mucho ánimo con esa recuperación!!!... Me he encantado el título de tu blog y las actividades que vi por ahí!!!... Aquí tienes otro seguidor!!!... Saludos Asgaya de otro Esgallero!!!

Duba dijo...

Vidal... muchas gracias por darme ánimos y por mostrarme tu blog que me parece buenísimo. Me encanta el contenido y que le hayamos puesto prácticamente el mismo nombre. Supongo que tenemos mucho en común.
Un abrazo.