7.6.10

Periodo de reflexión.



Los pasados meses llegué a sentirme realmente débil y vulnerable. Nunca antes en mi vida había experimentado tal sensación de fragilidad.

Postrado en la cama o caminando con mucha dificultad apoyado en las muletas no conservaba energías ni para salir de casa.

Me refugié en la lectura y la música. El apoyo de queridos amigos y el cariño de mi familia me daban ánimos.

Por momentos la soledad se me hacía densa, el transcurrir del tiempo lento y pesado, los pensamientos se arremolinaban en mi mente obligándome a replantearme mi manera de vivir.

Tal vez este frenazo en seco, este cambio brusco y súbito, fue útil, necesario en el ritmo frenético en que vivía. Esta lesión me hizo bajar a la tierra, ver las cosas desde otra perspectiva. Yo que iba por la vida flotando en una nube, ahora me arrastraba por el suelo.


Me comencé a preguntar cuestiones que antes no me había ni planteado:

-¿qué haría si el resto de mi vida no pudiera seguir esquiando, escalando, corriendo,...?

-¿quiero seguir siendo ese absoluto egoísta que piensa exclusivamente en si mismo?

-¿la vida no es algo más que correr, correr sin mirar atrás, sin importar quién va quedando por el camino?


Gracias a la rehabilitación la rodilla ya va adquiriendo movilidad y fuerza, ya he conseguido volver a caminar sin muletas, me canso enseguida y cojeo ostensiblemente pero estoy ilusionado porque al fin vuelvo a andar.

Cuatro meses atrás todo mi tiempo libre y energías los exprimía esquiando montañas. Así me pasé prácticamente todo el año esquiando en La Cordillera Cantábrica, en la Sierra de Guadarrama, en Los Pirineos, en La Argentina,... Fue un periodo muy intenso y ahora me sorprendo de que estas imágenes cronológicamente tan cercanas las tenga yo ahora guardadas en un rincón olvidado de mis pensamientos!............





Tengo la sensación de que he vuelto a renacer. Con dificultad consigo levantarme de la cama y con esfuerzo aprendo a caminar nuevamente.

Pasear por una playa con las olas acariciándome los pies, recorrer un sendero de montaña con la luz filtrándose entre las hojas de los árboles... hoy solamente ansío que llegue el día en que pueda gozar de estas sencillas cosas.







Vuelvo a empezar, ...espero que siendo un poco mejor persona.


26 comentarios:

Jose / Txefo dijo...

Aupa, Duba

Me alegro de que vuelvas poco a poco a la 'normalidad'

Ánimo y a recuperarse del todo.

Espero que el próximo invierno nos sigas dando clases 'magistrales' por la nieve!!!

Vidal dijo...

Muy buenas Duba!!!... Nunca he tenido una lesion tan seria como la tuya, pero si que ha habido alguna que me ha tenido meses sin poder ir a las montañas y he vivido esas mismas sensaciones y preguntas que nos cuentas... Y al final siempre se acaba volviendo, poco a poco, a disfrutar de eso que tanto nos gusta... Mucho ánimo con esa recuperación y a por ello!!!... me ha hecho mucha ilusión el que hayas vuelto a escribir por acá y nos hayas puesto esas peazo fotos de esos giros tan buenos... Sigue contándonos cosas y poniendo esas fotazas, es el momento de disfrutar de los recuerdos y de imaginar y crear nuevos planes, de leer buenos libros y películas, de disfrutar de la vida asgaya!!!... Saludos Esgalleros!!!

brojos dijo...

Buena reflexión,
buenas fotos...
buen futuro...
La vida es aprendizaje amigo.
¡Disfruta la vida que tienes!

vitor dijo...

Duba, esto ye pan comiu. Unos mesinos mas de ir poco a poco y pal inviernu que bien...... a esquiar asgaya, ya lo veras, has de tener un poco paciencia.
Un abrazu

Montse dijo...

Yo teníate agregáu en el Google Reader y nun te quité cuando dixisti Adiós! Asina qu'agora, ¡bienllegáu!

Duba dijo...

Gracias Txefo por tus ánimos. Fue un placer enorme conocerte este invierno pasado y será un placer volver a esquiar contigo el próximo, cuando ya esté recuperado. Un abrazo grande. Eskerrik Asko.

Duba dijo...

Te agradezco mucho tus palabras Vidal. No te conozco, pero tras leer tu blog me identifico plenamente contigo, creo que tenemos mucho en común como ya te dije. Disfruté una barbaridad navegando por tu blog. Me hará pasar buenos momentos ahora que estoy bastante tiempo en casa. Un abrazo.

Duba dijo...

Brojos y Vitor... que os puedo decir... sois colegas y os quiero. De veras.

Duba dijo...

Gracias Juan Ramón por no borrarme y por tus saludos.

Vidal dijo...

Encantado de colaborar desde el blog en esa recuperación, amigo Duba!!!... Intentaremos tenerte entretenido para que se te haga más corta la espera!!!... Y a ver si el invierno que viene nos pegamos unos giros asgaya por ahí arriba!!!... Un abrazo esgallero!!!

Xabi dijo...

Duba!!!!
Me ha gustado mucho tu post pero se me plantean muchas incognitas a mi tambien:
Has encontrado respuestas a todas tus dudas?
Espero que me las cuentes tomando unas cervezas este finde en Gasteiz.
Muchos abrazos, tengo ganas de verte.

Duba dijo...

Yo también tengo ganas de verte Xabi. Seguro que después de unas cuantas cervezas lo tendré todo mucho más claro. Un abrazo Xabi

M.Eugenia dijo...

Esto no es nada Duba, dentro de unos meses volverás a tus montañas a pasear por la playa , a escalar y a disfrutar de todo aquello que te llena.
Me alegro que este tiempo de reflexión te haya sentado tan bien, espero que a mi me siente igual que bien... porque la verdad lo de las muletas es duro de narices.
Un besazo y espero dartelo pronto.

Duba dijo...

Seguro MEugenia. Esta temporada tranquila en tu casa aunque sea con las muletas te va a venir muy bien. Ya verás. Un abrazo muy fuerte y te veo muy pronto.

Garbancitopedricero dijo...

Ánimo Duba, con la Lesión y recuperate pronto para volver a darle patadas al mundo, jejeje, se por lo que estas pasando, y cuando estas metido dentro se ve oscuro, pero verás como luego será un detonante para aprender a disfrutar aun más de lo que hacemos y lo afortunados que somos, yo estube 2 años sin poder hacer nada, Triada más rotura de la meseta tibial, los médicos me dijeron que se acabó el hacer deporte, pero....las ganas y la pasión te llevan donde tu quieras, y tu llevas esa pasión por dentro , aunque tengas momentillos que lo veas negro como los cojones de un grillo, jejeje Ánimo y mucha mucha fuerza.

Duba dijo...

Tus palabras me dan muchísimo ánimo Lobo Pedricero. Ver personas con tu afán de superación y ganas de vivir me da mucha fuerza.

M.Eugenia dijo...

A ver si te aplicas y subes otro post con fotos.... ya solo necesito las mueltas para subir escaleras, aunque voy andando a paso tortuga.
Saludos

Duba dijo...

MEugenia... cuando me pueda mover un poco más y aprenda a manejar la cámara nueva pondré algún post nuevo.
Bueno... para dar un paseo por ahí está genial porque vamos al mismo ritmo.

Caminante dijo...

Al mes de publicado este texto entro yo, San Fermín.
Los tropiezos -crisis- que pasamos en la vida nos sirven para resituarnos, como tú ya dices. Para revisar lo que hacemos, lo que queremos seguir haciendo...
A los que nos gusta andar, o mucho más como tú, nos horroriza cualquier percance que pueda presagiar el corte en dicha actividad
¿Qué quedará de nosotros? cuando sea imposible seguir haciendo lo que tanto amábamos.
Gradualmente te vas adaptando a las circunstacias varias que se nos presentan. No entro en los casos brutales de adaptarte o morir.
De seguro que seguirás haciendo muchas de las cosas que te sean accesibles. Disfrútalo. ¡Cuánta gente no utiliza su potencialidad pese a estar dotado!

Besos desde Madrid: PAQUITA

¡Ah! entré a través de Brojos

F dijo...

Lo mismo había comentao con algunos amigos. De pé a pá. Lo suscribo todo.

Pero las crisis vienen bien para resituarnos, ya sea una pérdida del tipo que sea o esto que nos pasó haciendo lo que más nos gustaba. Y es que, como dice Jodorovski, todo es para bien, todo lo que pasa es para mejor. La pena es que nos hayamos tenido que caer desde la nube para pensar un poco sobre nosotros mismos y sacar estas conclusiones.

Cuando el médico nos dé el alta y nos diga que podemos volver a hacer cualquier cosa, vamos a pensar que mereció la pena estar 8 meses jodidos, que somos mejores personas y todo eso. Lo bueno ye que vamos a ser conscientes de que nos podemos ilusionar y emocionar con más cosas que nun sea solo el monte, y que aunque ya sabíamos esto, no lo practicábamos lo suficiente.

Y por qué no decirlo, cuando nos despertemos por primera vez en cualquier collao o en un pico, saquemos la cabeza del saco y nos sintamos allí arriba, VAMOS A FLIPAR. Ostia, me emociono solo de pensarlo.

Venga, venga, que a mí me queda una semanuca de férula y después a volver a poner la pata en circulación.

Duba dijo...

Paquita, que razón tienes en todo lo que dices. Muchas gracias por tus palabras, de veras.
Un abrazo.

Duba dijo...

Fran, yo también me emociono con tus palabras. Me siento muy identificado contigo y no sólo porque estemos compartiendo lesión.
Abrazos.

Anónimo dijo...

Me alegro mucho de tu recuperación. Espero que poco a poco puedas volver a practicar todas las actividades que te apasionan. Enhorabuena por tu regreso.

Saludos, José Ramón (CNAI-Xixón)

Caminante dijo...

Creo que, contra mi costumbre, no te dije que... copiaba tu texto para republica-rlo en mi blog.
Espero no haberte ofendido por ello.
Suelo hacerlo, ¿ofender? ¡no! copiar aquellos textos que me gustan para conservalos y, simultáneamente, los publicito en mi página, para compartirlos...

* agosto 07, 2010. Periodo de reflexión: Duba

Asoleyáu por Duba 7.6.10 en su blog lesmontanesprestenasgaya.blogspot.com/ (...)

... Es lo que tiene esto de internet, que te abres, en la medida que quieres, al mundo... si no pones barreras tipo filtros. Como es tu caso, como es el mío.
Buen día. En Madrid... caluroso total. PAQUITA

Duba dijo...

Gracias por tus buenos deseos Jose Ramón. Te lo agradezco muchísimo. Ahora que ya comencé a trabajar seguro que estaremos en contacto.
Un abrazo.

Duba dijo...

Caminante: ...¿ofenderme?... todo lo contrario me halaga que lo publiques en tu blog.
Muchas gracias.